Strona:Henryk Sienkiewicz - Wiry 02.djvu/91

—   83   —

szki słów i z nałogu, gotów jest gadać zawsze i wszędzie w sposób jak najbardziej nieoględny — nie mogła zrozumieć, dlaczego jej to mówi. Jednakże słowa jego były dla niej jakby promieniem rozjaśniającym rozmaite rzeczy, których dotychczas nie spostrzegła — znalazła nowy dowód, że serdeczne i ukryte jej życzenia pozostaną zawsze marzeniem bez treści — i westchnęła po raz trzeci.
 — Ach, więc to tak? — pomyślała sobie w duszy.
 Świdwicki zaś począł się śmiać.
 — Tak, tak! — rzekł — kuzynka jest bardzo platoniczna, a przytem trochę anemiczna.
 I w śmiechu jego była jakaś gorycz, a nawet jakby złość, tak, że pani Krzycka znów spojrzała na niego ze zdziwieniem.
 Tymczasem Marynia wyprowadziła pannę Anney do drugiego pokoju. Uszki jej były coraz czerwieńsze, a oczy płonęły dziecinną zupełnie ciekawością — więc przyłożywszy nosek do policzka panny Anney, jęła szeptać:
 — Powiedz! — oświadczył ci się przy pianinie? — oświadczył się? powiedz!...
 A panna Anney objęła ramionami jej szyję