Strona:Henryk Sienkiewicz - Wiry 02.djvu/92

—   84   —

i, ucałowawszy ją serdecznie, odszepnęła jej w same uszko:
 — Prawie.
 — A co!... przy pianinie! Zaraz odgadłam! Ho, ho! ja się na takich rzeczach znam wybornie! Ale jakto: prawie? jakto: prawie?
 — Bo wiem, że mnie kocha...
 — Władzio? — powiedział ci to?
 — Nie potrzebował nawet mówić.
 — Rozumiem, doskonale rozumiem!
 Panna Anney, choć oczy miała wilgotne, poczęła się śmiać — i uściskawszy powtórnie małą skrzypaczkę, rzekła:
 — Wróćmy teraz do salonu.
 — Wróćmy — odrzekła Marynia.
 I po drodze poczęła mówić z rozradowaną twarzą:
 — Wyście myślały z Zosią, że ja nic nie widzę, o ja — oho!...
 W salonie trafiły na rozmowę polityczną. Wysoki stary pan z białą grzywą, który był kolegą i przyjacielem nieboszczyka Otockiego, a zarazem redaktorem jednego z wielkich warszawskich dzienników, mówił:
 — ...Myślą, że to jest nowy stan rzeczy, który będzie odtąd trwał, a to jest atak histe-