Strona:Henryk Sienkiewicz - Wiry 02.djvu/94

—   86   —

 — To jest filozofia rozpaczy.
 — Albo śmiechu.
 — Jeśli śmiechu, to i egoizmu.
 — Tak jest. Moje stronnictwo zaczyna się odemnie i kończy na mnie...
 Groński cmoknął niecierpliwie, redaktor zaś zdjął okulary i mrugając oczyma, począł je chustką przecierać.
 — Przepraszam — rzekł z wielką flegmą. — Pańskie stronnictwo może być bardzo zajmujące, ale ja chciałem mówić o innych.
 — Mniej zajmujących...
 Lecz stary dziennikarz zwrócił się do Grońskiego.
 — Nasi socyaliści — mówił — zabrali się do przebudowy nowego domu, zapomniawszy, że żyjemy stłoczeni tylko w kilku izbach, a w innych mieszkają obcy, którzy na to nie pozwolą. A raczej owszem! Te kilka izb pozwolą zwalić, ale nie dadzą ich odbudować.
 — To lepiej cały dom wysadzić dynamitem — wtrącił Świdwicki.
 Ale uwagę tę pominięto milczeniem — poczem Groński rzekł:
 — Jedna rzecz mnie wprost zdumiewa, a mianowicie to, że konserwatyści zwracają się z naj-