Strona:Heraldyka (Kochanowski).djvu/115

– 109 –

racyjne znajdowały tam swój równoważnik w tak zw. poduszkach (Wulst) hełmowych, które, zamiast koron, do połączenia hełmu z klejnotem służyły. Były to przeważnie skręcone chusty, użyczające klejnotowi logicznej podstawy.
 Używanie koron rangowych w całej rozciągłości przyjęło się ogólnie dopiero w ciągu XVIII—XIX stulecia. Pałki robiono z pereł, a otoki czyli naczółki koron bywały zazwyczaj sadzone kamieniami, wśród których przeważały rubiny i szmaragdy. Reguły ściślejsze nie powstały atoli w tym względzie.
 W Anglii wytworzył się nie-heraldyczny obyczaj umieszczania klejnotu na «poduszce» bezpośrednio nad tarczą, ku czemu nadawano górnej ramie tarczy kształt trójkąta (ang. Pelta). Później na trójkącie tym osadzano koronę, a na niej właściwy klejnot.
 Anglicy, odznaczający się szczególnem zamiłowaniem do dzielenia tarcz herbowych na pola i pólka, do przeładowywania herbów i odbierania im