Strona:Heraldyka (Kochanowski).djvu/127

– 121 –

też i obcych, da się powiedzieć ogólnie, że były to raczej księgi genealogiczne, aniżeli heraldyczne. Rysunki herbów i fantazyjne opisy ich powstawania mają obok pozorów heraldyczności, orazcząstek historycznej prawdy, charakter przedewszystkiem genealogiczno-panerygiczny, z jakim w rozumieniu ogółu zlało się niewłaściwie pojęcie heraldyki.
 Z natury rzeczy, herbarze zachodnie, zwłaszcza dawniejsze (Bartolo de Saxo Ferrato 1350 r.; Clement Prinsault 1416 i t. d.) posiadają więcej heraldyczności (aktualnej); właściwe jednak naukowe dzieła heraldyczne są dopiero wytworem czasów najnowszych. Poważniejsze wyniki ich badań zestawiają na Zachodzie liczne prace specyalne, z pośród których «Grammaire héraldique» Genouillaca, a zwłaszcza wzorowy «Katechismus der Heraldik» Sackena, zasługują przedew^szystkiem na wyróżnienie.
 W Polsce, po przestarzałej już monografii Lelewela (Herby w Polsce), jedyną pracą poważniejszą, poświęco-