chu[1], rossyjski гербъ i t. p. Widzimy, że ideę zasadniczą pierwszej grupy stanowi pojęcie broni (arma), drugiej zaś — dziedziczenia (erben, erbe, erb).
Językowy pierwiastek przytoczonych nazw słowiańskich, przybyły z Niemiec, świadczy z jednej strony, że pochodzenie «herbu» i t. р., jako godła o wiadomem nam już znaczeniu, nie jest dawniejsze, aniżeli historyczne stosunki Czechów i Polaków z Niemcami; z drugiej zaś strony etymologia rzeczywista nazw rzeczonych: erben, erbe, erb, wykazująca pojęcie dziedziczenia, dziedzictwa, a wreszcie znaku dziedzicznego, zaznacza dobitnie w stosunku do społeczeństw zachodnich tę różnicę socyalną, jaka zachodziła w Wiekach Średnich pomiędzy ustrojem społecznym Słowiańszczyzny a Europy zachodniej.
Na różnicę tę złożył się, w przeciwieństwie do wyrobionego już na Za-
- ↑ Por. zapiskę sądową z 1483 roku, zamieszczoną w III t. «Arch. Kom. Hist.» na str. 459 pod Nr. 487.
