Strona:Heraldyka (Kochanowski).djvu/37

– 31 –

 Skoro tylko tarcza stała się niezbędnem polem (Campus, champ, Feld) herbowych kreacyj heraldycznych, heraldyka a raczej heraldyzacya godeł herbowych (L’art du blason, Wappenkunst), wkroczyła na tory najistotniejszego swego rozwoju. Stało się to, jak widzimy z przytoczonej ryciny (fig. 6), już w wieku XII.
 Będąc częścią integralną stylowo-herbowego wzoru (albowiem herb właściwy był heraldycznem, t. j. precyzyjnem powtórzeniem tarczy z godłem na nagrobku, metalu i t. р.), uległa sama tarcza regule logiki stylowej, nakazującej, aby kształt tarczy heraldycznej, czyli zaopatrzonej w godło, odpowiadał rzeczywistości, a mianowicie — kształtowi tarcz, używanych w boju. Dopóki tarcze stanowiły część istotną zbroi rycerskiej, dopóty o regule rzeczonej stanowiła sama praktyka. Później wspomnienie tej praktyki stało się teoryą, a wraz z nią — najgłówniejszą, bo kardynalną, podstawą wszystkich heraldycznych reguł. Najdawniejsze, gotyckie tarcze, używane przez