rów, które jednak aż podziś-dzień niewłaściwie za heraldyczne uchodzą. Do takich należą barwy: biała (Bleiweiss), żółta koloru siarki (Auripigment), a całkiem błędnie — pomarańczowa (Orangegelb); brunatna (pourpré, braun), stalowa o prawach złota i srebra (Stahl-, Eisenfarbe), popielata (Aschfarbe), naturalna, np. cielista, jako barwa pola tarczy (natürliche Farbe) і — purpurowa o prawach cynobru i minii (Purpur, pourpré, violet).
Jak widzimy z przytoczonych w nawiasach terminów obcych, we Francyi rozpowszechniły się z barw pseudo-heraldycznych jedynie brunatna i purpurowa; za to heraldyka niemiecka, a zwłaszcza pruska, nie posiadające takich mecenasów i stróżów, jak król Karol VIII we Francyi, utonęły w dobie upadku w istnej orgii kolorów. Co do barw białej i żółtej nadmienić trzeba, że używała ich i heraldyka klasyczna, ale tylko symbolicznie, w zastępstwie złota (barwa żółta) i srebra (barwa biała).
