ku doby klasycznej — zwyczaj t. zw. tarcz dzielonych (brisure, Theilung des Schildes) na szereg pól, parzysty lub nieparzysty, dochodzący niekiedy do kilkudziesięciu podziałów. Zwyczaj ten wypłynął z natury figur heraldycznych, których różnobarwne pasma i kąty podział taki wprowadzały same przez się. Można-by też o nim nie wspominać, gdyby nie to, że idea tego podziału przypadkowego stała się zarodkiem uplanowanego podziału tarczy w celu umieszczania na każdem z pól, powstałych tą drogą, oddzielnego herbu: ojca, matki, dziadków, babek, pradziadków i prababek, a nadto godeł żony i jej przodków, w celu stworzenia z tarczy herbowej symbolicznej, bo heraldycznej, genealogii.
Ów podział «genealogiczny» stawał się jednak nieraz, jakby w myśl przypadkowej genezy swojej, tylko kanwą dla nowych kombinacyj «figuralnych» i «przedmiotowych», lub mieszanych, które, razem wzięte, jeden tylko, acz przeładowany i niesmaczny, herb stanowiły. Działo się to
Strona:Heraldyka (Kochanowski).djvu/70
Ta strona została przepisana.
– 64 –
