stek jednostkowy, czyli nowszy, który sprawiał, że starodawne godła synowskie odmienne bywały u nas od ojcowskich, podobnie jak i na Zachodzie, mniemanie, wyrażone przed chwilą, zyskuje, dzięki temu, trwalszą podstawę. Zresztą fakty, że pobratymcza Ruś aż do r. 1432 żadnych zgoła herbów nie znała[1], a herb nazywa się herbem, świadcząc przez to o późnem stosunkowo powstaniu swojem, rzucają na te zagadnienia światło charakterystyczne.
Każdy dawny herb polski, sięgający czasów ustroju rodowego, miał, bo mieć musiał, swoje zawołanie; nadto posiadał on i nazwę własną: np. herb Ślepowron — zawołanie Bujny! herb Topór — zawołanie Starża! herb Jastrzębiec — zawołanie Bolesty! i t. d.
Pierwiastkowo zawołanie było nazwą rodu, a miano herbu — tylko mianem rodowego godła. Z czasem jednak (wiek XIV—XV), kiedy, wobec osła-
- ↑ «Cod. epist. saec. XV t. III pod r. 1432»
