Strona:Heraldyka (Kochanowski).djvu/95

– 89 –

skich (bo indygienatowe całkiem pomijamy), jak: Awdanieс, Кotwiсz(?) Osmoróg, Tarnawa (v. Nabra), Wсzele, Łagoda(?), Zabawa, Zaręba, Ćwieki, a z późniejszych herby: Czyrmeńskich, Sicińskich, ks. Fedora Korybutowicza, Kos, Wyszкota, oraz herby Ziemi Przemyskiej i Kapituły Lwowskiej, przedstawiają spaczone, lub nawet klasyczne figury heraldyczne.^[1]
 Poszły później za temi wzorami i niektóre rodziny szlachty ruskiej^[2] pomimo że jej ogół wytworzył sobie przeważnie godła mono- lub anagramowe. Co zaś do znakomitszych herbów polskich średniowiecznych, to, jakkolwiek trzymały się one wogóle od figur heraldycznych zdala, od wyjątków wolne nie były. I tak: pieczęć komesa Tomisława z Mokrska h. Jelita z r. 1316,^[3] i Mszczuja z Chrzelowa z r. 1323^[4] przedstawia-

1. Piekosiński: «Heraldyka».
2. Tamże fig. 625.
3. Tamże fig. 93.
4. Tamże fig. 131.