ją w zakresie morfologii tarczy spaczoną stylizację figury, zwanej «bordure». Co zaś do herbów z rodzaju «brisures» genealogicznych, to reprezentowała je w Polsce w w. XV tarcza herbowa komesa Ścibora ze Ściborzyc w zastosowaniu do Korczaka i Ostoi. Nadto cały herb Janina był nie czem innem, jak tylko figufą heraldyczną «bordure», lub nawet «orle» — i w ten właśnie sposób opisują go zapiski heraldyczne. Przytem, inne herby polskie, jak np. odmiana Cholewy, oparta na typie pierwotnym,[1] Сielątkowa, Drzewica, Hełm, Jeż, Kot, Kur, Mieszaniec, Mogiła, Poronia, Sroka, Taczała, Włoszek i w. in., należących do rodów rozmaitej hierarchii społecznej, przetrwało długo bez hełmów i klejnotów, świadcząc, że ich tarczowy typ heraldyczny do dawniejszych, przedhełmowych wpływów zachodnich odnieść należy (fig. 23).
Ogół herbów polskich zaopatrzył się
- ↑ A. Małecki, Stud. Her. I. w tablicach
