Strona:Hermann Sudermann-Kuma Troska.djvu/47

41

KUMA TROSKA

---

 Matka otarła oczy i uśmiechnęła się.
 — To radość tylko — mówiła — już teraz tak mi lekko, tak jestem swobodna, kiedym się znalazła tu przy pani — tak mi bardzo było tęskno za panią.
 — I rzeczywiście, nie mogłaś pani przyjść do mnie?
 Matka wstrząsnęła smutnie głową.
 — Biedna, biedna kobieta! — rzekła pani, i obie długiem, przeciągłem spojrzeniem popatrzały sobie w oczy.
 — A to zapewne mój chrześniak? — zawołała pani, wskazując na Pawełka, który uczepił się sukni matczynej i z wielkiego ambarasu włożył palec w buzię.
 — A pfe, wyjmijże z ust palec — rzekła matka a piękna, ujmująca pani wzięła go na kolana i podała mu na spodeczku miodu; — potem pytała o młodsze rodzeństwo, o szkołę i różne rzeczy, na które łatwo mu było odpowiadać, tak że w końcu na jej kolanach czuł się niemal swobodnym zupełnie.
 — A co ty już umiesz, mały człowieku? — spytała w końcu.
 — Umiem gwizdać! — odpowiedział dumnie.
 Uprzejma pani roześmiała się głośno i powiedziała:
 — No, to nam co zagwizdaj!
 Wydął wargi i próbował gwizdnąć, ale ani sposób było — zapomniał znów ze szczętem!…