Strona:Herold Andre-Ferdinand - Życie Buddy.djvu/170

słoniu po ulicach miasta, prosząc wszystkich o jałmużnę dla Buddy i uczniów jego. Niech każdy da, co może.
 Oznaczonego dnia dosiadł Anatapindika najpiękniejszego ze słoni swoich i zbierał, jeżdżąc po ulicach, datki dla gminy wiernych. Ciśnięto się doń, jedni dawali złoto, inni srebro, kobiety zdejmowały naszyjniki, naramienniki, pierścionki, a najskromniejszy dar był przyjmowany ochotnie.
 Żyła w Sravasti biedna dziewczyna, która, pracując przez trzy miesiące, zdołała uzbierać kawałek płótna i uszyła sobie z niego suknię. Spostrzegła także Anatapindikę i tłum otaczający go.
 — Kupiec Anatapindika żebrze, zdaje mi się! — powiedziała do jednego z przechodniów.
 — Tak jest, żebrze — odparł.
 — Powiadają, że jest to najbogatszy człowiek w mieście, czemuż tedy żebrze?
 — Czyż nie słyszałaś, co głosił herold królewski przed tygodniem?
 — Nie słyszałam.
 — Anatapindika nie żebrze dla siebie, ale chce, by wszyscy mogli spełnić dobry uczynek i dać jałmużnę dla Buddy i uczniów jego. Ten, kto mu da coś, będzie miał udział w nagrodzie wiekuistej.