Ta strona została przepisana.
Mahapradżapati dumała. Znaną jej była już znikomość świata, radaby była opuścić pałac swój w Kapilavastu i wieść żywot pustelniczy,
— Jakże szczęśliwy jest Mistrz! — myślała. — Jak szczęśliwi uczniowie jego! Czemuż nie mogę wstąpić w ich ślady i żyć, jak oni? Odpychają jednak kobiety, nie przyjmują nas do gminy wiernych i zostać muszę smutna w tem mieście, będącem mi pustynią i w tym pałacu pustym także!
Martwiła się, nie chciała przywdziewać szat wspaniałych i rozdała klejnoty służbie, chcąc być pokorną wobec istot żyjących. Pewnego dnia, rzekła sobie: — Mistrz jest dobry, ulituje się nade mną,
