Strona:Herold Andre-Ferdinand - Życie Buddy.djvu/227

niesiesz mi może rozkazy ubóstwianego męża mego?
 — Twój mąż nie troszczy się tobą! — odparł. — Zapomniał już pewnie nawet chwili, w której cię opuścił nikczemnie.
 — Opuścił mnie dla zbawienia świata!
 — Czyż go jeszcze kochasz?
 — Miłość moja splamiłaby święty żywot jego.
 — Winnaś go przeto nienawidzić.
 — Czczę go i szanuję.
 — Pomścij, kobieto, tę wzgardę.
 — Milcz, o mnichu! Słowa twe są plugawe!
 — Czyż nie poznajesz mnie, Devadatty, który cię kocha?
 — Devadatto! Wiedziałam zawsze, że jesteś fałszywy i nikczemny i że będziesz złym mnichem, nie sądziłam jednak, byś mógł upaść tak nisko!
 — Gopo! Gopo! Kocham cię! Mąż twój wzgardził tobą okrutnie! Zemścij się tedy i pokochaj mnie!
 Gopa zapłonęła rumieńcem wstydu, a z oczu jej pociekły łzy.
 —- Ty to właśnie okrywasz mnie wzgardą! — odparła. — Miłość twa urągowiskiem byłaby dla mnie, gdyby była szczerą, ale kłamiesz mówiąc, że mnie kochasz. Nie patrzyłeś nawet w mą