Strona:Herold Andre-Ferdinand - Życie Buddy.djvu/230

 — Królu! — rzekł na to Anatapindika. — Dam ci złota, ile potrzebujesz.
 Wstał żywo Prasenadżit i zawołał:
 — Dzięki ci, o Anatapindiko! Ocaliłeś mnie. Za złoto Anatapindiki wystawił Prasenadżit armję ogromną i ruszył na Adżatasatru.
 Zderzenie wojsk zadziwiło samych nawet bogów. Prasenadżit zastosował szyk bojowy, jaki mu wskazali ludzie przybyli z krajów dalekich, a Adżatasatru nie mógł się oprzeć szybkim jego atakom. Teraz on poniósł klęskę i dostał się żywcem do niewoli.
 — Zabij mnie! — krzyknął Prasenadżitowi.
 — Zostaniesz przy życiu! — odparł tenże. — Stawię cię przed Mężem Doskonałym, a on postanowi o losie twoim.
 Mistrz przybył niedawno do parku Dżety. Rzeki mu więc Prasenadżit:
 — Patrz oto, Mistrzu. Mam w ręku króla Adżatasatru, który wszczął z błahego powodu wojnę, albowiem mnie nienawidzi. Ale ja nie czuję doń nienawiści i skłonny jestem wrócić mu wolność, z uwagi na pamięć ojca jego, Vimbasary, który był mi przyjacielem.
 — Puść go wolno! — rzekł Mistrz. — Zwycięstwo rodzi nienawiść, a klęska cierpienie.