złota swego. Mnich poważny, który zna niebezpieczeństwa lekkomyślności, zmiata złe prawo, jak wiatr liście, rozrywa więzy świata i zbliża się do nirwany. Stojąc na terasie mądrości, wolny od niedoli, człowiek poważny, który pokonał lekkomyślność, spogląda na tłum ludzi małych, jak ten, kto ze szczytu góry patrzy na idących doliną.
Błogosławiony postanowił odbyć przed śmiercią wielką podróż, odwiedzić różnych uczniów swoich i zagrzać do gorliwości oraz wiernego zachowywania przepisów. Wziął za towarzysza samego jeno Anandę i wyruszył z Radżagrihy.
Pewnego dnia spoczywali na skraju pola, a Mistrz rzekł mu:
— Nadejdzie czas, kiedy ludzie pytać zaczną, z jakiego powodu zstąpiłem niegdyś w łono kobiety. Wątpić będą, czy urodziny moje były czyste i czy posiadłem władzę najwyższą. Ludzie ci o ciemnych umysłach nie zrozumieją, że dla tego, kto pełni dzieła święte, ciało nic uczestniczy w nieczystości narodzin. Trzeba było koniecznie, by istota poszukująca wiedzy najwyższej zstąpiła
