Strona:Hipolit Cegielski - Życie i zasługi doktora Karola Marcinkowskiego.djvu/20

został. Tam to zakorzeniła się ta słabość katarowo-płucowa, połączona z cierpieniami reumatycznemi, co potém ciągle wśród ciężkiego zawodu krępowało i tamowało siły jego fizyczne, dopóki nad niemi całkiém góry nie wzięło.
 Powróciwszy na uniwersytet dokończył nauk przerwanych; na dniu 2 kwietnia r. 1823 bronił publicznie rozprawy doktorskiéj: „de fontibus indicationum generatim,” a w kilka miesięcy późniéj złożył examen krajowy. W miesiącu Październiku tegoż roku wrócił do miasta rodzinnego Poznania, i osiadł w niém jako lekarz praktyczny.
 Zawód życia i działania praktycznego, jaki odtąd Dr. Marcinkowski rozpoczął, dzieli się wypadkiem czasów na dwie odrębne epoki: przedrewolucyjną i porewolucyjną. Jest to ten sam mąż, ten sam lekarz i obywatel w jednéj i drugiéj; atoli działanie w obudwóch o tyle jest różne, o ile się sceny czasowe zmieniły. W pierwszéj przeważał o wiele charakter lekarza; w drugiéj ubiegał się, że tak powiem, lekarz z obywatelem kraju. Dwa te charaktery ważyły się, powiem raczéj, równoważyły się ciągle, a emulacya ta, jak każda emulacya szlachetna, szlachetne wydała owoce.
 Stanąwszy w mieście rodzinnem, z imieniem wzorowego niegdyś i pełnego nadziei ucznia, do których zjiszczenia ubiegały się stypendia publiczne z prywatnemi, z imieniem biegłego w sztuce swojéj lekarza, ze znamieniem i namaszczeniem patryoty, który w przedsionku jeszcze żywota pełnoletniego i praktycznego, cierpieniem moralnem i cielesnem dał już chlubne świadectwo uczuciom i popędom szlachetnym, jakie w młodzieńczéj jego piersi zamieszkały, z takiem, mówię, uroczem imieniem stanąwszy wpośród swoich, którzy go wyczekiwali, od