Strona:Honoryna; Studjum kobiety; Pani Firmiani; Zlecenie.djvu/106

 — Czy ja śnię? rzekła, dotykając włosów i czoła, na piętnaście lat przed Malibran, przed owym sławnym gestem Malibranki.
 — No, nie rób dziecka, mój aniołku, rzekłem Chcąc ją wziąć za rękę.
 Skrzyżowała ręce na piersiach skromnym i obrażonym gestem.
 — Niech pani wyjdzie za niego, pozwalam, — rzekłem, odpowiadając na jej gest owem ceremonjalnem „pani“. Więcej jeszcze: radzę.
 — Ależ, rzekła padając do mych kolan, tu jest jakaś straszliwa omyłka; ja kocham tylko ciebie, żądaj dowodów jakich zechcesz.
 — Wstań, moja droga, i zrób mi ten zaszczyt aby być szczera.
 — Jak z Bogiem.
 — Czy wątpisz o mojej miłości?
 — Nie.
 — O mej wierności?
 — Nie.
 — Otóż ja popełniłem największą ze zbrodni, zwątpiłem, o twojej miłości i wierze. Między dwiema chwilami upojenia, zacząłem się rozglądać spokojnie dokoła.
 — Spokojnie! krzyknęła z westchnieniem. To wystarczy. Henryku, ty mnie już nie kochasz.
 Już znalazła, jak widzicie, furtkę. W tego rodzaju scenach przymiotnik jest rzeczą bardzo niebezpieczną. Ale, na szczęście, przez ciekawość dodała:
 — I co zobaczyłeś? Czy widywałeś kiedy księcia inaczej niż publicznie? Czyś dojrzał w moich oczach...?
 — Nie, ale w jego oczach. I sprawiłaś, że byłem ośm razy u św. Tomasza z Akwinu, aby cię oglądać jak słuchasz tej samej mszy co on.
 — Och! krzyknęła wreszcie, więc doprowadziłam cię do tego żeś się stał zazdrosny!
 — Ba! chciałbym nim być, rzekłem podziwiając gibkość tej