Strona:Honoryna; Studjum kobiety; Pani Firmiani; Zlecenie.djvu/170

są zapewne za drogie! No, gadaj, czy dla niej się zrujnowałeś?
 — Tak, wuju.
 — A, szelma, byłbym się założył. Za moich czasów damulki ze dworu lepiej umiały oskubać człowieka, niż dzisiaj wasze kurtyzany. Odrazu ujrzałem w niej odmłodzony zeszły wiek.
 — Mylisz się wuju, odparł Oktaw smutnym i łagodnym głosem, pani Firmiani zasługuje na twój szacunek i na pełny podziw swoich wielbicieli.
 — Biedna młodość będzie zawsze taka sama, rzekł pan de Bourbonne. No, rżnij swoją sztukę, wytrząś mi stare historje. A wszakże powinienbyś wiedzieć, że miłostki to mi nie pierwszyzna.
 — Kochany wuju, ten list powie ci wszystko, odparł Oktaw, wydobywając wykwintny pugilares, z pewnością jej dar: kiedy to przeczytasz, opowiem ci resztę, poznasz panią Firmiani, tę której nie zna świat.
 — Nie mam okularów, rzekł wuj; przeczytaj sam.
 Oktaw zaczął od tych słów: „Najdroższy mój...“
 — Jesteś zatem bardzo blisko z tą kobietą?
 — Ależ tak, wuju.
 — I nie zerwaliście z sobą?
 — Zerwali!... powtórzył Oktaw zdumiony. Pobraliśmy się w Greatna-Green.
 — Zatem, podjął pan de Bourbonne, czemu jadasz w garkuchni?
 — Pozwól mi czytać dalej.
 — Masz słuszność, słucham.
 Oktaw czytał nie mogąc przy pewnych ustępach oprzeć się głębokiemu wzruszeniu.
 „Mężu mój ukochany, pytałeś mnie o przyczyny smutku: czyż więc przedostał się z mojej duszy na twarz, czy też go tylko odgadłeś? I czemużby nie? jesteśmy tak zespoleni sercem! Zresztą, ja nie umiem kłamać, może to bardzo źle. Jednym z obowiązków