Strona:Hordubal.pdf/56

 — A, z Ameryki.
 — Czyje woły pasiesz, Misiu?
 — Co?
 — Czyje to woły?
 — A czyje mają być? Z Krywej.
 — Tak, tak, z Krywej. Ładne zwierzęta. No a ty, Misiu, zdrów jesteś? Przyszedłem pogadać z tobą.
 — Co?
 — Pogadać trochę.
 Misio nic, tylko mruga. Tu na górze odzwyczaił się od gadania. Hordubal kładzie się w trawie i wsparty na ręku wtyka sobie do ust zerwane źdźbło trawy. Tu jest inny świat, nawet rozmawiać nie trzeba. Obejdzie się. Od kwietnia do września pasie tu bydło Misio i przez cały tydzień nie widuje żywego ducha.
 — No, cóż, Misiu, czy byłeś kiedy tam w dole, gdzie jest równina?
 — Co?
 — Byłeś na równinie, Misiu?
 — A, na równinie? Nie byłem.
 — A tam, na górze, na Durnom, byłeś?
 — Byłem.
 — A tutaj, za tą górą nie byłeś?
 — Nie byłem.
 — Widzisz człowieku, a ja aż do Ameryki się zawłokłem. I co z tego mam? Nawet żony własnej teraz nie rozumiem.
 — Tam to już inne są pastwiska — powiada Misio.
 — A słuchaj no — pyta Juraj, jak pytywał, gdy był jeszcze chłopcem — co to za ściana rozwalona, ten zrąb w lesie?
 — Co?
 — Ten zrąb w lesie.
 — A, ten... — Misio w zamyśleniu pyka swoją fajeczką. — Kto go tam wie. Podobno zbójnicy chcieli tam zamek budować. Ale bo to ludzie wiedzą?
 — I prawda to, że tam straszy?