Strona:Hordubal.pdf/57

 — Czy prawda? — powtórzył Misio ze wzruszeniem ramion.
 Hordubal położył się na wznak. Dobrze tu być, myśli. A co dzieje się na dole, sam już nie wiesz. Mrowią się tam ludzie na podwórku, jeden drugiemu zawadza i omal że nie rzucą się na siebie jak koguty. Aż usta bolą, tak je mocno zaciskasz, żeby głośno nie krzyknąć.
 — Żonę masz, Misiu?
 — Co?
 — Czy masz żonę?
 — Nie mam.
 Nad równiną nie ma takich obłoków jak tutaj. Tam niebo jest puste, ale tutaj obłoki jak krowy na pastwisku. Człowiek leży sobie na murawie i pasie. Obłoki zdają się płynąć, a człowiek płynie razem z nimi i dziwi się, że może stawać się takim lekkim i płynąć z obłokami. Dokąd pójdą te obłoki wieczorem? Będzie tak, jakby się rozpłynęły, ale czy może coś zapodziać się i zagubić bez śladu?
 Hordubal znowu wsparł się na łokciu. — Chciałem cię zapytać, Misiu, czy nie znasz jakiego ziela na miłość.
 — Co?
 — Ziela, co wzbudza miłość, lubczyka. Żeby się na ten przykład dziewczyna w tobie zakochała.
 — A — mruczy Misio — ja tego nie chcę.
 — Ty nie chcesz, ale inny mógłby chcieć.
 — Na co to? — gniewa się Misio. — Nie potrzeba.
 — Nie znasz takiego ziela?
 — Nie znam. — Misio splunął. — Nie jestem Cyganką.
 — Ale leczyć potrafisz, Misiu, nieprawdaż?
 Misio nic, tylko mruga. — A bo ty wiesz, na co umrzesz? — wyrywa mu się nagle.
 Hordubal usiadł z bijącym sercem. — Sądzisz, Misiu, że niedługo?
 Misio mruga w zamyśleniu. — A Bóg raczy wiedzieć. Długoż człek żyje?
 — A ty, Misiu, ile masz lat?