Strona:Hordubal.pdf/72

XIV

 Rano zaprzęga Szczepan konia do wozu, bo pojedzie w dół na równinę. Z obory wychodził Hordubal, dziwny jakiś, spuchnięty, z oczyma nabiegłymi krwią. — Pojadę z tobą, Szczepanie — mówi krótko.
 Wóz pędzi środkiem wioski, ale Juraj nie patrzy ani na ludzi, ani na konie. Niedaleko za wsią, mówi: — Stój i zejdź z wozu, coś ci powiem.
 Szczepan zuchwałym płonącym okiem patrzy w obitą twarz gazdy, jakby mówił: no co?
 — Słuchaj, Manya — zaczyna Hordubal z ociąganiem — słychać takie brzydkie gadanie o — — — Polanie i o tobie. Ja wiem, że to plotki, ale trzeba z nimi skończyć. Rozumiesz?
 Szczepan wzrusza ramionami. — Nie rozumiem.
 — Musisz od nas odejść, Szczepanie. Trzeba to zrobić dla — — — Polany. Zatkać ludziom gęby. Tak być musi, rozumiesz?
 Szczepan zuchwale patrzy w zakłopotane oczy gazdy. — Rozumiem.
 Juraj machnął ręką. — Tak więc, a teraz jedź sobie.
 Manya stoi, zaciska kułaki i wygląda tak, jakby się chciał bić.
 — Masz swoją robotę, Szczepanie — mruczy Hordubal.
 — Też dobrze — syknął Szczepan, wskoczył na wóz, zakręcił biczem i chlast konie przez łby.
 Konie szarpnęły się w tył, przysiadły na zadach i rzuciły się naprzód chyżym kłusem. A wóz leci i turkocze rozgłośnie, jakby się miał rozlecieć na tysiące kawałków.
 Hordubal stoi na szosie i łyka kurz. Potem powoli obraca się ku wsi i z głową pochyloną idzie do domu. Ech, Juraju, tak właśnie chodzą starzy.