Strona:Hordubal.pdf/81

 — Dostanie swoją spłatę i niech idzie z Panem Bogiem. Młody człowiek woli dostać pieniądze niż kawałek ziemi.
 Stary Manya kręci głową. — Nie, nie — mruczy — to się nie da zrobić,
 — A czemu nie dałoby się to zrobić? — wyrwał się Szczepan.
 — Ty mi tu nic nie gadaj i wynoś się! — krzyknął stary. — Co ty mi się tu będziesz wtrącał!
 Pomrukując wychodzi nadąsany Szczepan na podwórko. Djula — rzecz prosta — przy koniach.
 — No co, Djulo? — klepnął go Szczepan po ramieniu.
 — Ładny konik — mówi parobek tonem znawcy. — Mógłbym się na nim przejechać?
 — Za dobry dla twego zadu — cedzi Szczepan przez zęby i wskazuje głową ku izbie. — Nasz stary...
 — Co?
 — E, już nic. Robi, co tylko może, żeby mi popsuć szczęście.
 — Jakie szczęście?
 — Żadne, bo i tak nie zrozumiesz.
 Na podwórku cicho, tylko świnia pochrząkuje do samej siebie. Od moczaru słychać derkacze, a nawet żaby odzywają się już tu i ówdzie.
 — Pozostaniesz w Krywej, Szczepanie?
 — Może zostanę, jeszcze się nie namyśliłem — puszy się Szczepan.
 — A gaździna?
 — Co tobie do tego? — zastrzega się Szczepan, udając dyskretnego. Jaka masa komarów! A jaskółki aż się ocierają brzuszkami o ziemię. Szczepan ziewa tak mocno, że mało sobie szczęki nie wyłamie. Co ci dwaj tak długo w izbie uradzają? Bodaj sobie nosy poodgryzali!
 Z nudów i złości wyrywa Szczepan koszykarską igłę z futryny drzwi i wbija ją w drzewo z całej siły. — A teraz ją wyjmij! — mówi do Djuli.