Strona:Hrabina Segur - Dobry mały djabełek.djvu/28

 Julja.
 Bądź więc dobrym i miłym chłopakiem.
 Karol.
 Nie mogę; mówię ci, że nie mogę.
 Julja.
 Widzę więc, że brak ci odwagi.
 Karol.
 Brak odwagi? Lecz mam jej już dość więcej, niż ktokolwiek inny, bo już w ciągu trzech lat tyle wycierpiałem przez jej katusze.
 Julja.
 Cierpisz, stale ją draźniąc; sam również przez to coraz więcej się unieszczęśliwiasz, co mnie bardzo a bardzo zasmuca.
 Karol.
 O Juljo, przebacz mi! Jetem w rozpaczy, lecz nie mogę postępować inaczej.
 Julja.
 Spróbuj; nigdy nie próbowałeś przecie! Uczyń to dla mnie, jeśli nie chcesz tego uczynić dla Pana Boga. Dobrze? Przyrzekasz mi to?
 — Owszem, chcę to uczynlć — rzekł Karol, niepewny siebie, — lecz nie — nie dam ci na to słowa.
 Julja.
 Dlaczego? Przecie chcesz tak uczynlć!
 Karol.
 Ponieważ przyrzeczenie, a zwłaszcza przed tobą, to jest zupełnie co innego. Nie będę w stanie złamać raz danego ci słowa, nie czerwieniąc się, i... i... sądzę, że nie dotrzymam jednak tego przyrzeczenia.
 Julja.
 Posłuchaj, na początek nie żądam od ciebie wie-