Strona:Hrabina Segur - Dobry mały djabełek.djvu/30

szą ode mnie! „Poproś o przebaczenie“, — powiedziała mi... kobietę, której nienawidzę! To niemóżliwe; nie, nie mogę!“
 Karol powrócił do domu w stanie podrażnienia; wszedł do pokoju swej ciotki, która na jego szczęście jeszcze spała; wyjął książkę ze skrzynki na herbatę i chciał już wydostać schowaną robótkę szydełkową z głębi kiminka, gdy nagle, wyciągając rękę, aby ją dostać, potrąclł szczypce, które z hałasem spadły; ciotka odrazu się obudziła. „Co tam robisz w moim komlnku, zły człowieku?“
 — Nic złego nie robię, ciotuniu, — odpowiedział Karol, mężnie się broniąc; — staram się wydostać z kominka cioci robótkę.
 Pani Makmisz.
 Moją robótkę! Z kominka! W Jaki sposób ona się tam znalazła? Leżała przecie obok mnie!
 Karol (zdecydowanie).
 To ja ją tam wrzuciłem, cioteczko.
 Pani Makmisz (oburzona).
 Wrzuciłaś tam moją robótkę?
 Karol.
 Nie miałem racji, czyniąc w tem sposób; lecz ciocia widzi, że staram się naprawić swój błąd.
 Pani Makmisz.
 I ty sądzisz, nicponiu jeden, że cierpliwie będę znosiła twoje drwiny, ty, żebraku, którego karmię z litości!
 Karol zaczerwienił się, jak kwiecie maku; czuł, że zaczyna się unosić, lecz powstrzymał się i odpowiedział spokojnie: