Strona:Hugo Bettauer - Trzy godziny małżeństwa.djvu/109

ła Elżbieta w duchu, idąc wraz z ojcem i lekarzem na czele zaciekawionych.
 Przebyli obszerny przedsionek, minęli pokój, gdzie zazwyczaj pracowali urzędnicy i weszli do prywatnego biura Erno Szalaya, poza którem było już tylko jego mieszkanie prywatne. W pokoju tym było całkiem ciemno i generał pokręcił taster elektryczny.
 Spojrzenie wokół, a potem jednogłośny okrzyk zgrozy z dziesięciu, dwunastu, czy dwudziestu ust.
 Przed otwartą a ściężaj kasą pancerną, leżał Szalay na brzuchu, a głowa jego tonęła w kałuży krwi.
 Lekarz przyklęknął obok ciała, ale po kilku sekundach wstał i rzekł głucho.
 — Pan Szalay został niedawno zamordowany przez strzał w czaszkę.
 Nastąpiły histeryczne okrzyki, ataki mdłości, zabrzmiał płacz. Pierwszy opanował się generał i głosem marsowym wezwał gości, by odeszli. Wykonali to ochotnie, uciekając z pospiechem i tłumnie do czekających aut, oraz dorożek.