Strona:Humor sowiecki.pdf/26

dlowali, tak że prócz haczyków i pieluszek nic wię­cej niema.
 — A gdzie się to wszystko podziało — przemówiła druga staruszka, z przyczepioną do palta kartką na towar.
 — Gdzie, wiadomo gdzie... Żeby to ludzie uczciwi byli...
 — Kontrolera by postawili, kiedy tacy zło­dzieje...
 — A ktoby pilnował kontrolera?...
 — Żeby to ludzie uczciwi byli, rozdzielili by wszystko po bożemu, starczyło by na dziesięć lat — siedź sobie na piecu i jedz pierogi...
 — Drew dużo wyjdzie — rzekł robotnik: nie napalisz...
 — Jakie to sumienie jednak mieć trzeba, ażeby kraść w takich czasach...
 — Teraz tylko kraść — rzekł jakiś młodzieniec.
 — Ot, oni wszyscy tacy.
 — Nie, na mnie Bóg łaskaw — rzekła staruszka: syneczka mam, to, można powiedzieć, nic do rąki jego się nie przykleiło...
 — Tacy to rzadkość...
 — Choć ciężko żyć, lecz cóż robić, za to sumienie czyste...
 — A ot mamy obok sąsiadów — rzekła tęga kobieta: mąż w składzie służy, to poprostu do wierz­chu kufry naładowali...
 — Dobrze żyją?...
 — Dobrze. Wszystko mają: i mąkę białą, i cukier...
 — Tak... ma się rozumieć, jeżeli trafił na dobre miejsce, to i grabi...
 — Teraz inaczej nawet nie można — rzekła tęga kobieta: jak ty nie weźmiesz, to inni ukradną...