Strona:Humor sowiecki.pdf/27

 — Prawda, prawda — odezwało się kilka gło­sów: dlatego i kradniesz, że wokoło są złodzieje, uczciwego człowieka z latarnią nie znajdziesz...
 — Nie, ot mój, dzięki Bogu — rzekła staruszka.
 — Wchodzić! pięć osób! — zawołał osobnik, otwierając drzwi: gdzie leziesz, powiedziano pięć.
 — Ja tak z brzeżka tylko, bo mi nogi bardzo zmarzły...
 — W domu rozgrzejesz.
 — Patrzcie, komenderuje. Dobrze mu w cieple. A ty po najmniejsze głupstwo stój na mrozie.
 — Dostał się na dobre miejsce i więcej mu już nie potrzeba...
 — Widzisz, i wojłokowe buty ma, i kożuch...
 — Ot, żeby się tak na takie miejsce dostać — westchnął młodzieniec.
 — To też zależy jaki człowiek — zauważyła staruszka: ot, mój synek służy w urzędzie... wymówić tylko jakoś nie mogę. To tam na składzie i odzież wszelaka, i lekarstwa...
 — A pocóż ty tu stoisz?...
 — A już on jest bardzo sumienny... Wokoło niego, można powiedzieć, stosy różnego dobra i inni, nie bój się, ale obydwiema rękami ciągną, a on wciąż się krępuje...
 — Komunista, czy co?...
 — Nie, Bóg łaskaw, a taki nieśmiały bardzo...
 — Tylko miejsce napróźno zajmuje — rzekł, spluwając, młodzieniec.
 — Ot, i matka tu stoi na mrozie...
 — A tam, patrz, pieluszki jej wydadzą — rzekł robotnik.
 — Ja też i sama tak, wszak nie mówię, ażeby zuchwale, a tak, żeby choć to, co konieczne. Od tego skarb nie zubożeje...