Strona:Humoreski (Zagórski).djvu/032

pomnieć — odparłem, przekonany, iż mnie pamięć zawodzi.
 — No, przypomnij sobie!
 Uśmiechnąłem się frasobliwie.
 — Wi...
 — Wi?
 — Wider...
 — Wider?
 — Widerkie...
 — Widerkie?
 — No, jakże? przecież Widerkiewicz!... Karol Widerkiewicz... Jak można tak zapomnieć?... Kolegowaliśmy z sobą, nie pamiętasz?
 — Aaaa, Widerkiewicz! — rzekłem, udając, że sobie przypominam.
 Niech mnie dyabli porwą, jeżelim kiedykolwiek słyszał to nazwisko.
 — A widzisz, a widzisz, jak to się ludzie schodzą!... Góra z górą się nie zejdzie, ale człowiek zawsze... Kochany, drogi!
 I jął mnie znów całować i ściskać, aż mi kości trzeszczały. Oszołomiony, odwzajemniałem jego uściski.
 — No, i jakże tam, cóż tam? — zaczął znów, wypuściwszy mnie nareszcie ze swego objęcia. Zdrowieczko, jak widać, służy; pysio rumiane, jak jabłuszko... kubek w kubek jak wtedy na szkolnej ławce! Kochany, drogi!... Ożeniłeś się, co, nie prawdaż, hę?.. Masz tu majątek w okolicy?.. Kiedyż się tu sprowadziłeś?
 — Mieszkam zawsze we Lwowie.
 — We Lwowie, taak?... No, proszę!... A cóż w Błotowie porabiasz?
 — Przyjechałem tu w interesie bankowym.
 — Ach prawda, prawda, zapomniałem!... Mówiono mi przecież, żeś wstąpił do służby bankowej... No, proszę, proszę!
 Uderzył się ręką po czole.