Strona:Humoreski (Zagórski).djvu/046

 Spojrzał na mnie zukosa, niedowierzająco.
 — Myślisz? — rzekł po chwili, zaniepokojony widocznie.
 — Sądzę! — rzekłem obojętnie. — Jeżeli to dziwak taki, jak powiadasz, to możesz mieć nieprzyjemność z tego powodu.
 — Ba, kiedy muszę.
 — Jakto musisz?
 Milczał chwilę.
 — Mogę ci to zresztą powiedzieć — odparł po krótkiej pauzie — bo dlaczegóż miałbym taić przed tobą... Wstępując przed sześciu miesiącami do naszego towarzystwa, dał mi Grzybowski na koszta wystawienia swej sztuki trzysta guldenów. Nie miałem wtedy złamanego gronia w kieszeni, przyjąłem więc pieniądze i obiecałem mu, że w przeciągu dwóch miesięcy sztukę wystawię.
 — No i teraz chcesz się pozbyć tego obowiązku?
 — A no właśnie!... Robiąc ten interes, nie wiedziałem sam, w jakie brnę kłopoty. Zwlekałem też, jak długo mogłem, ale teraz mi to już ciężyć zaczyna. Wystawię sztukę i już... potem nie będzie Grzybowski do mnie miał żadnego prawa.
 — A czy sądzisz, że panna Gołębska wymoże na nim to ustępstwo, którego wymagasz?.. Mnie się zdaje, że skoro tak rzeczy stoją, jak powiadasz, to Grzybowski będzie się przy swojem twardo upierał.
 — Eh, głupstwo — odparł, śmiejąc się wesoło. — Gołębska zrobi z nim co zechce.
 — A jeżeli panna Gołębska nie zechce się w to wdawać?
 — Jeszczeby też!... Przecie to w naszym wspólnym interesie.
 — W waszym wspólnym?
 — No tak, w interesie przedsiębiorstwa — tłómaczył się skwapliwie. — W interesie całego towa-