Strona:Ignàt Herrmann - Ojciec Kondelik i narzeczony Wejwara Cz. 1.djvu/156

 — Za kogo! Za mnie i za kobiety! — rzekł podrażniony mistrz.
 Ale nagle zoryentował się, wyciągnął rękę z biletami ku Wejwarze i zawołał:
 — Na Boga, człowiecze! Wszak one jadą bez biletów! Tu mam wszystkie, ani o tem pan nie pamiętałeś!...
 Wejwara nie odpowiedział.
 Nie pojmował, w jaki sposób i za to jeszcze ma być odpowiedzialny, że pan Kondelik włożył wszystkie bilety do kieszeni.
 — Człowiecze magistracki, one jadą bez biletów! — powtórzył mistrz. — Zaaresztują nam je, że jadą bez biletów, na „gapę.”
 Na biednego Wejwarę wystąpił pot.
 Pepcię zaaresztować! Ale nie, tego być nie może!
 — Proszę pana, w najgorszym razie zapłaci pani podwójnie.
 — Czem zapłaci, nieszczęsny człowiecze! — tłumił pan Kondelik gwałtowny wybuch, ażeby otoczenie nie słyszało — czem, powiedz! Kobieta nie ma przy sobie nigdy nawet krajcara, cóż dopiero gdy jedzie z mężem. Z tego może być kolosalny skandal!
 Wejwara patrzył uparcie w wodę, jakby mierzył odległość między tym statkiem, a tym, który dawno zniknął; chyba skoczyć w wodę i za damami popłynąć.
 Podobnie karkołomne myśli przerwał mu nagle mistrz:
 — Dobrze im tak, Wejwaro! Przynajmniej je to wyleczy — zupełnie im odbierze chęć do wycieczek.