Strona:Ignàt Herrmann - Ojciec Kondelik i narzeczony Wejwara Cz. 1.djvu/74

70

 — Za dwa tygodnie będzie piękna wycieczka, tajemna, może nawet nocna, toby pan już mógł iść z nami, proszę pana.
 — Tajemna wycieczka? — pytał Kondelik nieufnie. — Czy to nie jest coś zakazanego?
 — Ależ, proszę pana, ona tylko dla członków jest tajemna. Idzie się i nikt nie wie dokąd. Uczestnicy dzielą się na dwie, trzy grupy i na oznaczonem miejscu się zejdą.
 — Jak się tam zejdą, gdy nikt nie wie, dokąd dzie? — pytał Kondelik.
 — Dowódcy otrzymują zapieczętowane koperty, w których jest kierunek drogi i cel pochodu oznaczony — objaśniał Wejwara.
 — A nie może się to jakoś poplątać? — pytał Kondelik ciągle jeszcze nieufnie.
 — O, nigdy! W jednej chwili zejdą się wszystkie szyki na miejscu. Rzecz wypróbowana.
 Kondelik miał jeszcze jakieś ale.
 — Ale to muszę mieć uniform!
 — Za dwa dni można mieć gotowy, proszę pana — zapewniał Wejwara.
 — Któż to szyje? — pytał Kondelik.
 — Mnie szył Wawruszka — rzekł Wejwara i powstawszy, dodał: — dobrze leży!
 Cała rodzina Kondelików oglądała Wejwarę, który się dwa razy ochoczo obrócił, i wszyscy przekonali się, że leży wybornie.
 — Gdy nam się tak tatuś ubierze... — rzekła półgłosem Pepcia.
 — Wyśmiewaliby się ze mnie, mnie to już nie uchodzi! — obawiał się ojciec.