Strona:Ignàt Herrmann - Ojciec Kondelik i narzeczony Wejwara Cz. 2.djvu/155

zwyczajenia, jak już tyle razy w życiu na podobne pytanie, odpowiedziała nieznajomej:
 — Proszę, czem mogę służyć?
 Ale nożyczki trzymała mocno, jakby do obrony...
 Nieznaioma zrobiła krok.
 — Czy pani jest sama w domu, pani von Kondelik?
 Pani domu przyświadczyła skinieniem głowy.
 — Córki tu niema?
 Pani Kondelikowa uczuła się ogromnie zakłopotaną.
 — Niema — odpowiedziała, jak z musu — czego pani sobie życzy?...
 — Zaraz, zaraz — rzekła.
 I sięgnęła ręką w małą torebkę, która wisiała na lewej ręce. Grzebała w niej chwilę, wyjęła nareszcie jakąś ósemkę papieru i podając ją pani Kondelikowej, rzekła:
 — Proszę pani.
 Pani Kondelikowa sięgnęła ręką po papier — ręka jej trochę drżała — otworzyła go, przeczytała pierwszy wiersz.
 Była to kartka, która ozdobnym drukiem oznajmiała zaręczyny Pepci Kondelikówny z Wejwarą.
 — Owszem, to dotycze mojej córki — potwierdziła pani Kondelikowa, patrząc uważnie na niezna-