Strona:Ignàt Herrmann - Ojciec Kondelik i narzeczony Wejwara Cz. 2.djvu/95

 — Teraz mi powiedz, Kondeliku, gdzieście to wczoraj z Wejwarą chodzili?
 Powiedziała to głosem suchym, chłodno i w taki sposób, że pytanie nie mogło pozostać bez odpowiedzi.
 Pepcia dawno dopiła kawę i usunęła się z pustą filiżanką do kuchni.
 — No, gdzieśmy chodzili — odparł Kondelik wymijająco — gdzie byśmy chodziii? Na szklaneczkę pilzeńskiego zaszliśmy.
 — Na jednę? — nacierała pani.
 — Dwie były — okłamywał Kondelik, chociaż byłoby lepiej, gdyby się był przyznał raczej do dziesięciu.
 — Dwie szklanki do dziesiątej godziny?
 — Nie, nie trwało to tak długo — cedził mistrz powoli. — Potem szliśmy do domu, a tu w pewnym ogrodzie śpiewali i grali. Więc Wejwara...
 — Co, Wejwara? — przerwała pani. — Wejwara cię tam zaprowadził?
 — Ależ nie. Wejwara poszedł tam ze mną — dopełniał mistrz.
 — Rozumie się, żeś ty go prosił.
 — No, tak.
 — I co to było?
 — No, śpiewaczki tam były, a że Wejwara tego jeszcze nigdy nie widział, więc weszliśmy tam na chwilę. A gdy biła dziewiąta, powiada Wejwara, że czas już do domu, więc poszliśmy. Co ty ciągle mówisz o dziesiątej godzinie!