Strona:Ignàt Herrmann - Ojciec Kondelik i narzeczony Wejwara Cz. 3.djvu/104

 Pepci zrobiło się dziwnie, Wejwara bowiem od tej chwili nie przemówił, nie pytał i patrzył z roztargnieniem, jakby błądził myślą. Bóg wie gdzie...
 Kiedy to siedzenie przedłużać się zaczęło nad miarę, trąciła go Pepcia i wstawszy, poszła do przyległego pokoju.
 Wejwara, jak we śnie, szedł za nią.
 — Franciszku, co się panu stało? — zapytała tkliwie.
 — Pepciu droga, nic, zupełnie nic...
 — Wejwaro, panu coś jest. Mnie może się pan zwierzyć, mnie — nalegała Pepcia.
 Wejwara patrzył na nią wzrokiem błagalnym i nagle złożywszy ręce mówił:
 — Pepciu, niech pani się nie gniewa na mnie, stało się coś nadzwyczajnego...
 — Na Boga, Wejwaro, co takiego? — krzyknęła Pepcia!
 — Dopiero teraz sobie przypomniałem, gdyśmy rozmawiali o spowiedzi...
 — ???
 — Byłem rano u spowiedzi i ksiądz mi nakazał, ażebym do Komunii przystąpił dopiero po mszy. Ale w kościele było tak zimno, a ja poszedłem dość wsześnie, pomyślałem więc sobie, że dobrzeby się było gdzie rozgrzać. Poszedłem do kawiarni, kelner postawił przede mną kawę, jak zwykle, ja ją w zamyśleniu wypiłem, a potem poszedłem do Komunii... Zapomniałem o wszystkiem, jak na śmierć, aż teraz...