Strona:Ignàt Herrmann - Ojciec Kondelik i narzeczony Wejwara Cz. 3.djvu/108

chciałam cię tylko zobaczyć, córuniu. Dziś trzeba ci się było dobrze wyspać, wieczorem może się to odbić na tobie.
 — Nie mogę, mamusiu. Przebudziłam się i miałam takie uczucie, jakby mnie kto trącił.
 — Ja także, dziecię, ja także. Widzisz, takie jesteśmy, my kobiety, sen mamy zajęczy. Tatko chrapie sobie jeszcze, a z pewnością Wejwara również.
 — O nie! — odpowiedziała Pepcia zcicha. — On już jest z pewnością na nogach — — i w kościele...
 — Coby tam robił? — dziwiła się matka.
 Pepcia zwierzyła się matce o wypadku Wejwary.
 — Widzisz, widzisz, jaki to dobry człowiek. Wszystko powie o sobie. Niema w tem przewinienia żadnego, nieświadomość grzechu nie czyni.
 — Ale nie mów o tem tatusiowi, mamusiu! — ostrzegała Pepcia.
 — Broń Boże! To nie dla tatki! Czy naprawdę nie uśniesz więcej?
 Pepcia, zamiast odpowiedzi, zeskoczyła z łóżka, porwała matkę za szyję i szeptała:
 — Jakżebym chciała, mamusiu, ażeby to było od dziś za tydzień!
 — Upłynie, nie zauważysz nawet, dziecię, ale skoro już wstałaś, to chodź, przygotujemy śniadanie...
 Kasia paliła już w kuchni i za chwilę zgrzytał młynek.