Strona:Ignàt Herrmann - Ojciec Kondelik i narzeczony Wejwara Cz. 3.djvu/109

 Około godziny ósmej wygrzebał się z pierzyn pan Kondelik.
 Tak miał wytrawiony żołądek po dniu wczorajszym, że odrazu zasiadł do śniadania, bez ogolenia nawet, co u niego było czemś niezwykłem.
 Dzień wyjaśniał się coraz więcej, pani Kondelikowa mówiła do małżonka:
 — Widzisz, jak to dobrze urządzić wesele po południu, staruszku. Człowiek się wyśpi i odpowiednio przygotuje.
 — Dziwię się też zawsze, że się ludziom chce wstawać do ślubu o szóstej rano, jabym się chyba nigdy nie był ożenił.
 — Ej, stary, byłbyś się ożenił. Ale tak jest lepiej. Proszę cię, powiedz, czyś wszystko w Besedzie na czas oznaczony kazał zrobić?
 — Powiedziałem, że wesele o czwartej.
 — To dobrze, o czwartej pojedziemy do kościoła, ale obiad powinien być na piątą.
 — Wszak oni wiedzą, Betty, co potrzeba — rzekł mistrz trochę zły.
 Za nic w świecie nie byłaby chciała pani Kondelikowa wywołać dziś sporu, odezwała się też zupełnie dobrodusznie:
 — No tak, staruszku, ale jednak lepiej będzie, gdy tam jeszcze raz zajrzysz po ogoleniu i ubraniu. Niechaj nie przegotują i nie przepieką. Prędzej, niż o piątej, z pewnością się nie skończy, a zaraz po przyjeździe z kościoła rzucać się na jedzenie nie wypada.
 Chcąc się przypodobać małżonkowi, dodała jeszcze: