Strona:Ignàt Herrmann - Ojciec Kondelik i narzeczony Wejwara Cz. 3.djvu/113

a siostra musi się przygotować. Przyprowadzę ich po południu.
 — Tak radabym ich już teraz przyjęła u siebie! — żaliła się pani Kondelikowa — zjedliby z nami łyżkę zupy. Dużo tego wprawdzie nie mamy...
 — Przy takim dniu nawet się przez roztargnienie dużo nie je — pośpieszyła ciocia Urbanowa.
 — Ależ, mamusiu — zawołał Wejwara — na obiad pójdziemy gdziekolwiek razem. Zresztą moi pozostaną tu do poniedziałku.
 Pepcia pociągnęła już Wejwarę za rękaw i odprowadziła go na bok.
 — Czy pan byłeś, panie Wejwaro?
 — Byłem, duszyczko — odpowiedział. — Wszystko już załatwione.
 Pepcia wdzięcznie uścisnęła jego dłoń.
 — A tu, Franciszku — ciągnęła go do stolika obok okna — tu oto jest mała pamiątka odemnie.
 Otworzyła wieko dużego, kwadratowego pudełka, w którem spoczywało album, oprawne w plusz wiśniowy, na którem wyszywane były kwiaty. Po środku znajdowała się mała tarcza srebrna z monogramem Wejwary i datą dzisiejszą. Wyszywanie owo było robotą Pepci.
 — Dopiero dziś rano przysłał księgarz — tłómaczyła się Pepcia.
 Wejwara z zachwytem patrzył na kwiaty, wyszywane ręką ukochanej Pepci, i z łagodnym wyrzutem mówił:
 — Ależ, Pepciu, tyle pracy się pani podjęła.