Strona:Ignàt Herrmann - Ojciec Kondelik i narzeczony Wejwara Cz. 3.djvu/120

 Pani Kondelikowa stała obok niej, wpijając się oczyma w córkę. Przeczuwała, co się z jej dzieckiem dzieje! Łagodnie dotknęła córki i rzekła zcicha:
 — Tak, moje dziecię, podaj rękę Wejwarze, wyjdziemy ostatni...
 Pepcia ścisnęła rękę matki i szepnęła:
 — Mamusiu!
 Nagle wszakże wyrwała się matce i pośpieszyła do swej sypialni. Rozejrzała się poraz ostatni w dotychczasowem mieszkaniu, podeszła do łóżeczka, spojrzała na krucyfiks, który nad niem wisiał, dotknęła się końcami palców i po trzykroć się przeżegnała.
 Wzruszenie pani Kondelikowej, która pośpieszyła za córką i widziała nieme to pożegnanie i prośbę do Ukrzyżowanego o siłę, zmieniło się w płacz. Wszystko rozpływało się przed nią w niewyraźne kontury, nawet postać córki.
 — Pójdź, dziewczę, pójdź — zawołała — Franciszku, chodź pan po nią...
 Wejwara, sam blady cały, podszedł i mówił półgłosem:
 — Pepciu, Pepciu!
 Pepcia podała mu rękę, a gdy przechodziła przez kuchnię, zatrzymała się przy służącej Kasi, już również wystrojonej do kościoła.
 — Panienko, niech ci Bóg da szczęście.
 Tłuste wargi Kasi pokryły rękawiczkę oblubienicy głośnemi pocałunkami.
 Pepcia odciągnęła rękę, pochyliła się ku Kasi