Strona:Ignàt Herrmann - Ojciec Kondelik i narzeczony Wejwara Cz. 3.djvu/158

 Pepcia i teraz zachowała milczenie, podszedł przeto ku niej, objął ją lekko w pasie i starając się oderwać ją od pudełka, mówił z prośbą w głosie:
 — Czemu nic nie mówisz, serduszko moje?
 Chętnie byłaby się oparła, ale nie mogła i szła obok Wejwary kilka kroków. Ale tu nagle, rozejrzawszy się po saloniku, rzekła:
 — Trzeba to zagasić, panie Wejwaro!
 — Owszem, zagaszę, dziecię, zagaszę! — i pobiegł do saloniku, zakręcił płomień, powrócił szybko i wyciągnął rękę ku kranikowi w jadalni.
 — Nie, tu niech się jeszcze pali — zawołała Pepcie, przelękniona ciemnością w saloniku.
 — Już mi znowu mówisz panie, Pepciu — z wyrzutem rzekł Wejwara.
 — Przebacz! — mówiła Pepcia szeptem — nie mogę przywyknąć odrazu.
 Wejwara objął Pepcię obiema rękami i gorąco ją pocałował.
 — No, no, dziecko, musisz przywykać. Teraz mi się to „panie” wydaje takie chłodne. A nie rozbierzesz się, kochanie? Nie ciasno ci w tem? Taka jesteś opięta...
 — Tak, Wejwaro, owszem...
 Pepcia wywinęła się z objęć małżonka i szła do sypialni. Tymczasem Wejwara zapalał jednę z dużych lamp.
 Słysząc brzęk szkła, spytała Pepcia z sypialni:
 — Czemu zapalasz, Wejwaro?
 — Abym mógł wszędzie pogasić, kochanie...