Strona:Ignàt Herrmann - Ojciec Kondelik i narzeczony Wejwara Cz. 3.djvu/160

tofle... były w sypialni, a tam się Wejwara wejść nie odważył.
 Pepcia nie powracała. Chwilę jeszcze szeleściła atłasowa suknia, potem ucichło wszystko.
 Wejwara czekał ciągle.
 Nareszcie odważył się i wszedł do sypialni. Czuł, że od niego zależy przełamanie lodów nieśmiałości, przecież jest mężem!
 Pepcia siedziała na krześle w całym ubiorze weselnym, przed lustrem, oddychając głęboko, jakby zmęczona.
 — Pepciu! — zawołał Wejwara. — Co robisz? Czas uchodzi.
 Jakby go prosiła o przebaczenie, rzekła Pepcia cicho:
 — Zrobił mi się węzeł na tasiemce i nie mogę gorsetu rozsznurować... Gdyby tu była pozostała mamusia! — dodała z żalem.
 — A czyż mnie tu niema, kochanie? Pomogę ci we wszystkiem, jestem twoim mężem.
 — Nie, nie, Wejwaro, zrobię to sama, gdy odpocznę — broniła się Pepcia, ale widząc, że się Wejwara jednak zbliża, powstała szybko i pobiegła do jadalni.
 — Pepciu! — wołał Wejwara.
 — Nie, Wejwaro, nie! Poczekaj, przecież mi się nie chce spać!
 W jadalni usiadła na kanapie, wcisnęła się w kącik i pochwyciwszy obiema dłońmi róg stołu, który stał przed kanapą, starała go się przyciągnąć ku sobie, jakby się nim chciała zabarykadować. Nie