Strona:Ignàt Herrmann - Ojciec Kondelik i narzeczony Wejwara Cz. 3.djvu/68

 — Byłbyś pan nas dopiero urządził, gdybyś był nie przyszedł — przemówiła doń Pepcia. — Czy zastał pana posłaniec jeszcze w domu?
 — Tak, Pepciu...
 — Doręczył naszą odpowiedź?
 — Tak, Pepciu.
 — Doręczył panu... także... cośmy... posłały? — ciągnęła Pepcia powoli.
 — Tak, Pepciu — odpowiedział monotonnie Wejwara i musiał odkaszlnąć, tak go ściskało w gardle.
 — Nie gniewał się pan?
 — Dlaczegobym się miał gniewać, Pepciu?
 — Wie pan, mamusia mówi, że to taki stary zwyczaj rodzinny...
 — Ja także myślałem, że to jakiś stary zwyczaj...
 — Aby pan długo żył.
 — Tak, Pepciu...
 — A tę najładniejszą włoży pan sobie do ślubu...
 Wejwara nie odpowiedział zaraz, ale dopiero odkaszlnąwszy rzekł:
 — To jest, Pepciu droga, jeśli tak trzeba, wezmę ją, ale sądzę, że będą dla mnie... bardzo... duże... szczególniej u szyi...
 Pani Kondelikowa, wchodząc do pokoju, usłyszała ostatnie słowa.
 — Jakże, Franciszku, duże? To być nie może, przecież szyłyśmy podług pańskiego kołnierzyka, ma pan trzydzieści osiem centymetrów...
 — Owszem, mamusiu, ale te mają przynajmniej czterdzieści sześć...