Strona:Ignàt Herrmann - Ojciec Kondelik i narzeczony Wejwara Cz. 3.djvu/74

ściołem nie wypada się targować. Idzie mi także o ludzkie języki, pragnęłabym, ażeby ślub wypadł porządnie. Drogą przez kościół pójdzie Pepcia tylko raz i nie więcej...
 — No, no, tylko raz! A gdyby Wejwara umarł, to poszłaby po raz drugi!
 — Kondeliku — zawołała karcącym głosem — nie bluźnij! pozostaw mnie, postaram się o wszystko.
 — Aha! — mówił mistrz Kondelik — ty chcesz mieć sama zasługę, a potem zrobi się znów coś takiego, jak z temi koszulami...
 Ze względu na Wejwarę, starała się zapanować nad sobą, rzekła więc tylko:
 — Poczekaj, jeszcze my z ciebie śmiać się będziemy.
 I rzeczywiście tak się stało.
 W sobotę, właśnie na tydzień przed weselem, przyszedł mistrz w południe do domu wybornie usposobiony, a po zupie, gdy Pepcia poszła do kuchni po mięso, zatarł ręce i patrząc jak zwycięzca na żonę, pochwalił się:
 — Poczekaj, Betty, zobaczysz. Dziś kupiłem coś dla tych młodych...
 — Co takiego? — zapytała pani i położyła łyżkę.
 — No, zobaczysz! Zaraz tu przyniosą
 — Co znów, na Boga! przyniosą! Musi to być coś dużego...
 — Eee, nie jest to duże, ale trzeba się ostrożnie obchodzić, i ładne jest także.
 Pani Kondelikowa nie mogła nawet jeść w niecierpliwem oczekiwaniu.