Strona:Ignacy Dąbrowski - Śmierć.djvu/87

szę, i napełnił światłością i upojeniem. Roztapiałem się w tej niebiańskości, anielała mi dusza — i byłem w niebie...
 W niebie? Wszakże tam Bóg panem? Czułem Go, widziałem niemal.
 On był wielki, potężny, jedną ręką kierował ruchem wszechświata, drugą sypał dobrodziejstwa i łaski.
 Takim Go widziałem, takim mieć Go chciałem, takim mię Go widzieć nauczono...
 Na kolana!
 Zgiąłem kolana.
 Zacząłem się modlić...
 — Tyś jest wielki, Boże, dobry, wszechmocny, miłosierny! Wysłuchaj modlitwy dziecka twego, które z ufnością i pokorą śle Ci słowa skargi i prośby...
 I płynęła modlitwa...
 Przypomniały mi się lata, ubiegłe już dawno, kiedym błagał w modlitwie o zdrowie i życie matki, kiedym z naiwną ufnością wymagał od Niego, by zmienił tor biegu świata i ocalił mi to najdroższe życie.
 Nie wiele pragnąłem teraz. Niech mi choć jednym promykiem rozjaśni życie,