Strona:Ignacy Krasicki-Bajki i przypowieści.djvu/071

 Jeden z nich, a jest nie mało,
 Żwawo i śmiało
 Pokazywał, co może:
 Zjadał łyżki i noże,
 Z gałek ciasta robił grosze,
 Karty przemieniał w kokosze,
 Co chciał, stawiał, co chciał, zmykał,
 Usta kłodkami zamykał,
 Kuropatwy robił z chleba;
 Zgoła był takim, jak trzeba,
 Bawił, dziwił, od tygodnia;
Wszedł drugi i powiedział: Ja się zowię zbrodnia.
Rzekł zatem do pierwszego: Kolego i bracie!
 Na rzemieśle się nie znacie,
 A wy, co mnie widzicie,
 Patrzcie, cuda ujrzycie.
 Oto zwierciadło.
 Co wszystko zgadło.
Zbliżył się szpetny, ujrzał postać miłą,
Przyszedł garbaty, i garbu nie było,
Każdy z pociesznym odszedł zadatkiem,
Kto nie miał zębów, znalazł dostatkiem,
 Poczerniałe
 Były białe,
 Stara baba, będąc młodą,
 Pocieszyła się urodą.
 Wszyscy sprawcę uwielbiali,
 Wszyscy razem zawołali:
 Oto zwierciadło,
 Co wszystko zgadło. —
Dał lichwiarzowi w rękę pełen kaszy garnek,
Skoro wziął, tyle groszy było, ile ziarnek,