kład na francuski Księgi Enocha opatrzył Wstępami i Komentarzami, wyczerpującemi traktowany przedmiot i podnoszone pytania (Troisieme et dernière Enc. Theol., tom XXIII, p. 426—514, Paris, 1856). W ostatnich latach pokazał się drugi przekład na angielski w Ameryce (Schoede: The book of Enoch, Andever, 1892) i, po próbach J. Halevy (Journal Asiatique, 1867: Sur la langage de la redaction primitive du livre d’Enoch), przekład hebrajski (L. Goldschmidt: Sofer Henoch, Berlin, 1892).
Wzmiankowane badania Księgi Enocha odbywały się wyłącznie na przekładzie tej księgi na język etyopski, naturalnie z uwzględnieniem urywków w języku greckim, przechowanych przez Syncellusa. I gdy ostatnie jeszcze przekłady jej, dokonywane na język angielski i hebrajski z tekstu etjopskiego, opuszczały drukarnie, odkrycie w Egipcie na starożytnym cmentarzu chrześcijańskim pod wioską Akmin, w grobie jednego zakonnika, rękopisu, pochodzącego z czasów objętych VII—XII stuleciami, wśród innych pomników tekstu greckiego, Księgi Enocha — wzbogaciło i tak już bogate dzieje tej księgi. Przechowany rękopis nie obejmuje całej Księgi Enocha, tylko jej początkową część, mianowicie I—XXXIII rozdziałów według tekstu etjopskiego. Ów tekst grecki, krytycznie opracowany i objaśniony, wydał Adolf Lods: Le livre Henoch, Fragments grecs, découverts à Akhmim (Haute Egypte). Paris, 1892. Zużytkował go R. Charles w cennej monografji: The book of Enoch, Oksford, 1893. W związku z Księgą Enocha pozostaje odkryta w języku słowieńskim i wydana przez tegoż R. Charles’a Księga tajemnic Enocha (The book of the Secrets of Enoch, Oksford, 1896). W taki sposób jeszcze o jedno dzieło powiększyła się literatura Księgi Enocha[1].
- ↑ Według notatki bibljograficznej, pomieszczonej przez tłumacza na język hebrajski L. Goldschmidta, w przedmowie do tego tłumaczenia, wszelkich przekładów tej Księgi, oraz dzieł i artykułów, rozsianych po czasopismach i osobno wydanych, a jej wyłącznie poświęconych, było od r. 1650 do 1892 sto siedem.
