nemi przez Adama, tłumaczy jej podstawy. W obu jednakowo uskarża się Ezdrasz, że Adam nie był dostatecznie od grzechów zabezpieczony. W obu ludzie, podlegli sądowi, za nieszczęśliwszych od zwierząt, wolnych od tego sądu, są poczytywani, a niezrodzeni — od zrodzonych... W obu prorok dla grzeszników, powołując się na obietnice, poczynione Abrahamowi, uprasza o miłosierdzie. W obu wiedzieć pożąda, jakie znaki poprzedzą sąd powszechny«.
Oprócz tej drugiej Apokalipsy, przypisywanej Ezdraszowi, R. Lücke, powołując się na Lambecjusza, podaje wiadomość jeszcze o dwóch innych utworach charakteru apokaliptycznego, jak o tem świadczą napisy, jemu również przypisywanych, a znajdujących się w Bibljotece Wiedeńskiej. Jeden z tych rękopisów nosi tytuł: Ezdrasza proroka o ciężkich dniach w dwunastu miesiącach; drugi: Dni szczęśliwe, które wskazał Bóg Ezdraszowi Świętemu[1]. Oba te utwory odnalazł K. Tischendorf także w Bibljotece Paryskiej i taki sąd o nich wygłasza: »Są one pozbawione wszelkiej wartości i tylko świadczą, że imię Ezdrasza mnichom średniowiecznym do takiego Podobało się stopnia, że poczęli go nadużywać, pokrywając jego Powagą to, co sami dla podtrzymania przesądów ludzkich wymyślili[2].
»Roku 30-go po zburzeniu miasta, byłem w Babilonie, pisze autor, a frasowałem się, leżąc na łożu mojem... iżem widział opuszczenie Syjonu, a mnóstwo tych, którzy mieszkali w Babilonie. A chwiał się duch mój bardzo, i począłem mówić do Najwyższego słowa bojaźliwe...«, w których myśl zawierała się taka, że jeśli Żydzi od stworzenia świata postępowali według żądania i wskazówek jego, więc dlaczego podał on miasto swe w ręce nieprzyjaciół swoich... »I odpowiedział mi anioł, który był do mnie posłań, któremu imię Urjal:...Idź, zważ mi wagę ognia, albo pomierz mi
