Ale według świadectwa wymienionych wyżej pisarzów niektórych, podanie o wadzeniu się Michała archanioła z djabłem o ciało Mojżesza, o czem, jak wiemy, wspomina Juda apostoł, miało również być zapisane i w tym apokryfie.
Jedynem źródłem do poznania osoby Barucha są Księgi Jeremjasza. Oto co w nich o nim czytamy: »Wezwał Jeremjasz Barucha, syna Nerjaszowego, i napisał Baruch w Księgi z ust Jeremjeszowych wszystkie słowa Pańskie, które mówił do niego. Potem przykazał Jeremjas Baruchowi, mówiąc: Ja, będąc zatrzymany, nie mogę wniść do domu Pańskiego, przetoż ty idź, a czytaj na tych Księgach, coś napisał z ust moich, słowa Pańskie, przed oczyma ludu w domu Pańskim w dzień postu...« Gdy Baruch, spełniwszy polecenia Jeremjasza, odczytał przed ludem i książętami Księgi jego i gdy następnie Księgi te z rozkazu króla judzkiego Joachima spalono, a Jeremjasza i Barucha poszukiwano, aby »byli pojmani«, »tedy Jeremjasz wziął Księgi inne i dał je Baruchowi, pisarzowi, który na nich spisał z ust Jeremjaszowych wszystkie słowa owych Ksiąg, które był spalił Joachim, król judzki, a nadto przy dano do owych słów wiele rzeczy tym podobnych« (Jer. XXXVI, 4—32.) Po zdobyciu przez Nabuchodonozora, króla babilońskiego, Jerozolimy i przesiedleniu do Babilonji znacznej części Żydów razem z ich królem Sedakjaszem, Jeremjasz z Baruchem byli zostawieni w kraju. Po zabiciu jednakże Gadaljasza, rządcy Judei z ramienia Nabuchodonozora, obaj oni uciekają do Egiptu z tą garstką Żydów, którzy bojąc się kary, musieli kraj swój opuścić (Jer. XLIII, 6, 7, sq.). Na tem się kończą fakta. Był przeto Baruch sekretarzem Jeremjasza i dzielił z nim jego losy burzliwe. Dla powstania legendy dość było tych danych, a legendy do wytworzenia apokryfów, związanych z imieniem Barucha.
